Закон Оўкена

Залежнасць паміж узроўнем беспрацоўя і тэмпам росту ВУП (ЗША, 1947—2002)

Закон Оўкена — эмпірычная залежнасць паміж тэмпам росту ВУП і тэмпам росту беспрацоўя, якая прадугледжвае, што зніжэнне тэмпу росту ВУП на 2 % прыводзіць да павышэння ўзроўню беспрацоўя на 1 %. Пры гэтым кропкай адліку бярэцца тэмп росту ВУП у 3 % у год.

Закон названы па імені амерыканскага эканаміста Артура Оўкена. У рэальнасці гэта не закон, а тэндэнцыя са мноствам абмежаванняў па краінах, рэгіёнах, свеце ў цэлым і перыядах часу.

$\frac{Y-Y*}{Y*}=-B{u}_c$,

дзе Y — фактычны ВУП, Y* — патэнцыйны ВУП, $u_c$ — узровень цыклічнага беспрацоўя, B — эмпірычны каэфіцыент адчувальнасці (звычайна прымаецца 2). Па кожнай краіне ў залежнасці ад перыяду будзе свой каэфіцыент B.

З формулы выходзіць, што калі цыклічнае беспрацоўе ў краіне адсутнічае, фактычны ВНП роўны патэнцыйнаму, то ёсць у эканоміцы задзейнічаны ўсе магчымыя вытворчыя рэсурсы.

Следства з закона Оўкена:

$\frac{Y_1-Y_0}{Y_0}=-\frac{B(u_1-u_0)}{1-B{u}_0}$

• $Y_1,u_1$ — ВНП і ўзровень беспрацоўя ў бягучым перыядзе
• $Y_0,u_0$ — ВНП і ўзровень беспрацоўя ў базавым перыядзе

Практыка паказвае, што закон Оўкена выконваецца далёка не заўсёды, гэта значыць не з’яўляецца універсальным эканамічным законам.