Індуктыўнасць
Шаблон:Універсальная картка Шаблон:Электрадынаміка
Індуктыўнасць — фізічная велічыня, якая характарызуе магнітныя ўласцівасці электрычнага ланцуга.
Статычная індуктыўнасць — каэфіцыент прапарцыйнасці паміж магнітным струменем (ствараным токам вітка пры адсутнасці намагнічвалых асяроддзяў, напрыклад, у паветры) і велічынёй гэтага току:
Пазначаецца звычайна лацінскай літарай L, у сістэме СІ вымяраецца ў Генры.
Індуктыўнасць залежыць ад памераў і канфігурацыі праваднікоў электрычнага ланцуга, ад магнітнай пранікальнасці праваднікоў і навакольнага асяродзя.
Гісторыя
Электрамагнітная індукцыя была ўпершыню апісана Майклам Фарадэем у 1831 годзе.[1][2] У эксперыменце Фарадэй абматаў два правады вакол процілеглых бакоў жалезнага кальца. Ён чакаў, што, калі па адным провадзе пачне працякаць ток, па кальцы пройдзе свайго роду хваля і выклікае некаторы электрычны эфект на супрацьлеглым баку. Выкарыстоўваючы гальванометр, ён назіраў пераходны ток у другой шпульцы дрота кожны раз, калі батарэя падключалася або адлучалася ад першай шпулі.[3] Гэты ток быў выкліканы змяненнем магнітнага патоку, якое адбывалася пры падключэнні і адлучэнні батарэі.[4] Фарадэй выявіў некалькі іншых праяў электрамагнітнай індукцыі. Напрыклад, ён назіраў пераходныя токі, калі хутка ўстаўляў і вымаў стрыжневы магніт у катушку правадоў, а таксама генераваў пастаянны ток, круцячы медны дыск побач з стрыжневым магнітам са слізгальным электрычным провадам (дыск Фарадэя).[5] Шаблон:Зноскі
Літаратура
- Індуктыўнасць // Шаблон:Крыніцы/БЭ