Закон Ламберта

Закон Ламберта — фізічны закон, згодна з якім яркасць $L$ (дыфузнай) паверхні, што рассейвае святло аднолькавая ва ўсіх напрамках.

Закон быў сфармуляваны ў 1760 годзе Ё. Ламбертам. У цяперашні час разглядаецца як закон ідэальнага рассейвання святла, зручны для тэарэтычных даследаванняў. Аднак ён знаходзіць прымяненне і для набліжаных фотаметрычных і святлотэхнічных разлікаў.

Таксама па законе Ламберта маем, што свяцільнасць $M$ і яркасць $L$ прама прапарцыянальныя:

$M=kL.$

Пераходзячы да энергетычных велічынь, можна ўсталяваць, што згодна з законам Ламберта колькасць прамяністай энергіі, што выпраменьваецца элементам паверхні $d{S}_1$ ў напрамку элемента $d{S}_2$, прапарцыянальна здабытку колькасці энергіі, выпраменьванай па нармалі, $d{Q}_n$ на велічыню прасторавага вугла $d\omega$ і $\cos \phi$, складзенага напрамкам выпраменьвання з нармаллю:

$d^2{Q}_n=d{Q}_n\cdot d\omega \cdot \cos \phi .$

Маецца таксама простая залежнасць паміж сілай святла, выпраменьванага плоскай пляцоўкай $dS$ ў якім-небудзь кірунку, ад вугла $\alpha$ паміж гэтым кірункам і перпендыкулярам да $dS$:

$I_{\alpha }=I_0\cos \alpha .$

Апошні выраз азначае, што сіла святла плоскай паверхні максімальная ($I_0$) па перпендыкуляру да яе і, адбываючы з павелічэннем $\alpha$, становіцца роўнай нулю ў датычных да паверхні напрамках.

Рэальныя цела рассейваюць святло са значнымі адступленнямі ад закона Ламберта (нават у бачнай вобласці спектру). Найбольш блізкія да закона Ламберта матавыя шурпатыя паверхні гіпсу, вокісу магнію, сернакіслага барыю і ін.; з мутных асяроддзяў — некаторыя тыпы аблокаў і малочных шыбаў; сярод выпраменьвальнікаў, што свецяцца самі — абсалютна чорнае цела, парашкападобныя люмінафоры.

Моцнае адхіленне ад закона Ламберта назіраецца для паліраваных паверхняў, так як для іх выпраменьванне пры вугле $\phi$ будзе большым, чым у кірунку, нармальным да паверхні.