Закон Малюса

Закон Малю́саШаблон:Sfn — фізічны закон, які паказвае залежнасць інтэнсіўнасці лінейна-палярызаванага святла пасля яго праходжання праз палярызатар ад вугла $\phi$ паміж плоскасцямі палярызацыі падаючага святла і палярызатара.

$I=k_a{I}_0{\cos }^2\phi ,$

дзе $I_0$ — інтэнсіўнасць падаючага на палярызатар святла, $I$ — інтэнсіўнасць святла, якое выходзіць з палярызатара, $k_a$ — каэфіцыент празрыстасці палярызатара.

Устаноўлены Э. Л. Малюсам ў 1810 годзе.

У рэлятывісцкай форме

$I=\frac{I_0}{4}\cdot {\left(\frac{{\omega }^{\prime }}{\omega }\right)}^2\cdot (\frac{\omega }{{\omega }^{\prime }}+\frac{{\omega }^{\prime }}{\omega }-2+4{\cos }^2\phi ),$

дзе $\omega$ і ${\omega }^{\prime }$ — цыклічныя частоты лінейна палярызаваных хваль, падаючых на палярызатар і выходзячых з яго.

Святло з іншай (не лінейнай) палярызацыяй можа быць прадстаўлена ў выглядзе сумы двух лінейна-палярызаваных складнікаў, кожны з якіх падпарадкоўваецца закону Малюса. Па закону Малюса разлічваюцца інтэнсіўнасці праходзячага святла ва ўсіх палярызацыйных прыборах, напрыклад у палярызацыйных фатометрах і спектрафатометрах. Страты на адбіццё, якія залежаць ад $\phi$ і не ўлічваюцца законам Малюса, вызначаюцца дадаткова.

Літаратура

• Шаблон:Крыніцы/БелЭн