Закон выпрамянення Кірхгофа

Закон выпрамяне́ння Кі́рхгофа — адзін з асноўных законаў цеплавога выпрамянення, які ўстанаўлівае залежнасць паміж вылучэннем і паглынаннем электрамагнітнага выпрамянення целам пэўнай тэмпературы.

Устаноўлены Г. Р. Кірхгофам у 1859 годзе.

Паводле закона выпрамянення Кірхгофа адносіны выпрамяняльнай здольнасці $r(\omega ,T)$ цела да яго паглынальнай здольнасці $a(\omega ,T)$ не залежаць ад прыроды выпрамяняльнага цела і з'яўляюцца універсальнай функцыяй даўжыні хвалі (або частаты) і абсалютнай тэмпературы $T$:

$\frac{r(\omega ,T)}{a(\omega ,T)}=f(\omega ,T)$

Фунцыя $f$ з'яўляецца выпрамяняльнай здольнасцю абсалютна чорнага цела, для якога $a(\omega ,T)=1$ і ў яўным выглядзе вызначаецца законам выпрамянення Планка.

Гл. таксама

• Універсальныя суадносіны Сцяпанава

Літаратура

• Шаблон:Крыніцы/БелЭн
• Шаблон:Крыніцы/ФЭ