Квадратычны закон узаемнасці

З пляцоўкі testwiki
Перайсці да навігацыі Перайсці да пошуку

Квадратычны закон узаемнасці — сцвярджэнне аб вырашальнасці квадратычнага Шаблон:Нп3 простага ліку. Часцей за ўсё фармулюецца праз сімвалы Лежандра.

Фармулёўка

Азначэнне сімвала Лежандра

Няхай Шаблон:Mathцэлы лік, і Шаблон:Mathпросты лік, не роўны 2. Шаблон:Нп3 (ap) вызначаецца наступным чынам:

Тэарэма

Квадратычны закон узаемнасці Гауса для сімвалаў Лежандра сцвярджае[1], што

(pq)(qp)=(1)(p1)(q1)4,

дзе Шаблон:Math і Шаблон:Math — розныя няцотныя простыя лікі.

Таксама справядлівыя наступныя дапаўненні:

(1p)=(1)p12     і     (2p)=(1)p218.

Прымяненні

  • Наступны факт, вядомы яшчэ П'еру Ферма: простымі дзельнікамі лікаў x2+1 могуць быць толькі лік 2 і простыя лікі, прыналежныя арыфметычнай прагрэсіі
    4k+1.
Іншымі словамі, параўнанне
x2+10(modp)
па простаму модулю p>2 вырашальнае ў тым і толькі ў тым выпадку, калі p1(mod4).

З дапамогаю сімвала Лежандра, апошняе сцвярджэнне можна выразіць наступным чынам:

(1p)=(1)p12.
  • Пытанне аб вырашальнасці параўнання
    ax2+bx+c0(modp)
развязваецца алгарытмам з выкарыстаннем мультыплікатыўнасці сімвала Лежандра і квадратычнага закона ўзаемнасці.

Гісторыя

Фармулёўка квадратычнага закона ўзаемнасці была вядома яшчэ Эйлеру ў 1783 годзе[2]. Лежандр сфармуляваў закон незалежна ад Эйлера і даказаў яго ў некаторых асобных выпадках у 1785 годзе. Поўны доказ быў атрыман Гаусам у 1796 годзе, які пазней даў некалькі яго доказаў, заснаваных на зусім розных ідэях.

Адзін з самых простых доказаў быў прапанаваны Шаблон:Нп3 у 1872 годзе[3][4][5].

Пазней былі атрыманы розныя абагульненні квадратычнага закона ўзаемнасці[6].

Гл. таксама

Зноскі

Шаблон:Reflist

Літаратура

Спасылкі

  1. Виноградов. Основы теории чисел. С. 70—71.
  2. Euler, Opuscula analytica, Petersburg, 1783.
  3. Шаблон:Cite journalШаблон:Недаступная спасылка
  4. Шаблон:Артыкул
  5. Шаблон:Артыкул
  6. Айерленд К., Роузен М. Классическое введение в современную теорию чисел. С. 73, 136.