Цэнтральная лімітавая тэарэма: Розніца паміж версіямі

З пляцоўкі testwiki
Перайсці да навігацыі Перайсці да пошуку
imported>A potato hater
Няма тлумачэння праўкі
 
(Няма розніцы)

Актуальная версія на 16:48, 5 кастрычніка 2023

Цэнтра́льная лімітавая тэарэма — агульная назва шэрага тэарэм у тэорыі імавернасцей, якія сцвярджаюць, што сума дастаткова вялікай колькасці слаба залежных выпадковых велічынь, у якіх прыкладна аднолькавыя маштабы (ні адзін са складнікаў не пераважвае, не ўносіць у суму вызначальнага ўкладу), мае размеркаванне, блізкае да нармальнага.

Многія выпадковыя велічыні ў прыкладаннях фарміруюцца пад уплывам некалькіх слаба залежных выпадковых фактараў, таму іх размеркаванне лічаць нармальным. Пры гэтым павінна выконвацца ўмова, што ні адзін з фактараў не пераважвае. Цэнтральныя лімітавыя тэарэмы ў гэтых выпадках абгрунтоўваюць прымяненне нармальнага размеркавання.

Класічная цэнтральная лімітавая тэарэма

Няхай Шаблон:Math — паслядоўнасць незалежных аднолькава размеркаваных выпадковых велічынь з канечным матэматычным спадзяваннем µ і дысперсіяй σ2. Няхай таксама

Sn=i=1nXi.

Тады[1]

SnμnσnN(0,1) па размеркаванню пры n,

дзе N(0,1)нармальнае размеркаванне з нулявым матэматычным спадзяваннем і стандартным адхіленнем, роўным адзінцы.

Заўвагі

Абазначыўшы сімвалам X¯ выбарачнае сярэдняе першых n велічынь:

X¯=1ni=1nXi,

вынік цэнтральнай лімітавай тэарэмы можна перапісаць у наступным выглядзе:

nX¯μσN(0,1) па размеркаванню пры n.

Скорасць збежнасці можна ацаніць з дапамогаю няроўнасці Беры — Эсеена.

  • Кажучы прасцей, класічная цэнтральная лімітавая тэарэма сцвярджае, што сума n незалежных аднолькава размеркаваных выпадковых велічынь мае размеркаванне блізкае да N(nμ,nσ2). Ці, што тое самае, X¯ мае размеркаванне блізкае да N(μ,σ2/n).
  • Паколькі функцыя размеркавання стандартнага нармальнага размеркавання непарыўная, збежнасць к гэтаму размеркаванню раўназначная папунктавай збежнасці функцый размеркавання к функцыі размеркавання стандартнага нармальнага размеркавання. Прымаючы Zn=Snμnσn, атрымліваем FZn(x)Φ(x),x, дзе Φ(x) — функцыя размеркавання стандартнага нармальнага размеркавання.
  • Цэнтральная лімітавая тэарэма ў класічнай фармулёўцы даказваецца метадам характарыстычных функцый (тэарэма Леві аб непарыўнасці).
  • Увогуле кажучы, са збежнасці функцый размеркавання не выцякае збежнасць шчыльнасцей. Тым не менш у дадзеным класічным выпадку гэта мае месца (пры ўмове, што для размеркавання велічынь Шаблон:Math можна вызначыць шчыльнасць).

Лакальная цэнтральная лімітавая тэарэма

У дапушчэннях класічнае фармулёўкі, дапусцім у дадатак, што размеркаванне выпадковых велічынь {Xi}i=1 абсалютна непарыўнае, г. зн. мае шчыльнасць. Тады размеркаванне Zn таксама абсалютна непарыўнае, і больш таго,

fZn(x)12πex22 пры n,

дзе fZn(x) — шчыльнасць выпадковае велічыні Zn, а ў правай частцы стаіць шчыльнасць стандартнага нармальнага размеркавання.

Абагульненні

Вынік класічнай цэнтральнай лімітавай тэарэмы верны для выпадкаў, значна больш агульных, чым выпадак поўнай незалежнасці і аднолькавага размеркавання.

Цэнтральная лімітавая тэарэма Ляпунова

Ляпуноў сфармуляваў і даказаў гэту тэарэму ў 1901 годзе.

Няхай незалежныя выпадковыя велічыні Шаблон:Math маюць канечныя матэматычныя спадзяванні μi і дысперсіі σШаблон:Su і абсалютныя моманты E[|Xi − μi|2+δ]. Няхай

Bn2=i=1nσi2,
rn2+δ=i=1n𝔼[|Xiμi|2+δ].

Няхай выконваецца умова Ляпунова:

lim\limits nrn2+δBn2+δ=0.

Тады[1]

1Bni=1n(Xiμi)N(0,1) па размеркаванню пры n.

Цэнтральная лімітавая тэарэма Ліндэберга

Ліндэберг даказаў свой варыянт цэнтральнай лімітавай тэарэмы ў 1920-х гадах.

Няхай незалежныя выпадковыя велічыні Шаблон:Math вызначаны на адной імавернаснай прасторы і маюць канечныя матэматычныя спадзяванні і дысперсіі:

𝔼[Xi]=μi,D[Xi]=σi2.

Няхай

Bn2=i=1nσi2.

І няхай выконваецца ўмова Ліндэберга: г. зн. для любога ε > 0

lim\limits n1Bn2i=1n|xμi|>εBn(xμi)2dFi(x)=0,

дзе Шаблон:Mathфункцыя размеркавання велічыні Шаблон:Math .

Тады[2]

1Bni=1n(Xiμi)N(0,1) па размеркаванню пры n.
Заўвагі
  • З лінейнасці матэматычнага спадзявання маем
    𝔼[i=1nXi]=i=1nμi.
  • Велічыні Шаблон:Math незалежныя, таму
    D[i=1nXi]=i=1nσi2=Bn2.
  • Умову Ліндэберга можна перапісаць у наступным відзе:
    ε>0,lim\limits n1Bn2i=1n𝔼[(Xiμi)2𝟏{|Xiμi|>εBn}]=0,
    дзе 𝟏{}Шаблон:Нп3.

Цэнтральная лімітавая тэарэма для мартынгалаў

Няхай працэс (Xt)t з'яўляецца Шаблон:Нп3 з абмежаванымі прырашчэннямі, г. зн. для ўсіх t

𝔼[Xt+1XtX1,,Xt]=0,

і існуе такая пастаянная Шаблон:Math, што для ўсіх t Шаблон:Нп3 справядліва няроўнасць

|Xt+1Xt|C.

Будзем таксама лічыць, што |X1|C.

Няхай

σt2=𝔼[(XtXt1)2X1,,Xt1],

і рад з σШаблон:Su разбягаецца Шаблон:Нп3:

i=1σi2=.

Няхай

τν=min{t:i=1tσt2ν}.

Тады[3]

XτννN(0,1) па размеркаванню пры n.

Гл. таксама

Зноскі

Шаблон:Reflist

Літаратура

Спасылкі

  1. 1,0 1,1 Гнеденко. Курс теории вероятностей. с. 241.
  2. Гнеденко. Курс теории вероятностей. с. 237.
  3. Billingsley (1995, Theorem 35.11, p. 476)