Выпадковая велічыня

З пляцоўкі testwiki
Версія ад 07:14, 20 кастрычніка 2023, аўтар imported>A potato hater (Найпрасцейшыя абагульненні)
(розн.) ← Папярэдн. версія | Актуальная версія (розн.) | Навейшая версія → (розн.)
Перайсці да навігацыі Перайсці да пошуку

Шаблон:Тэорыя імавернасцей Шаблон:Пра

Выпадковая велічыня — матэматычная фармалізацыя лікавай велічыні, якая залежыць ад выпадковай падзеі. Тэрмін «выпадковая велічыня» можа ўводзіць у зман, бо строга кажучы гэта не велічыня[1], а функцыя ад магчымых падзей з прасторы элементарных падзей на некаторую Шаблон:Нп5, часта рэчаісных лікаў.

Азначэнне

Вызначым спачатку 𝒜-Шаблон:Нп5 функцыю. Функцыя f:Ω называецца 𝒜-вымернай для некаторай σ-алгебры 𝒜, калі для кожнага x выконваецца f1((,x)):={ωΩ|f(ω)<x}𝒜

Выпадковай велічынёй называецца 𝒜-вымерная функцыя ξ:Ω, абсяг вызначэння якой супадае з прасторай элементарных падзей Ω імавернаснай прасторы (Ω,𝒜,P)[2]Шаблон:Rp.

З гэтага азначэння вынікае таксама, што для кожнага Шаблон:Нп5 B праўдзіцца ξ1(B)𝒜. Аналагічным чынам замест (ξ<x) у азначэнні можна браць (ξx), (ξ>x), (ξx), (x1ξx2) і г.д.[2]Шаблон:Rp

Розніца ў азначэнні выпадковай велічыні і вымернай функцыі палягае ў тым, што ў азначэнні выпадковай велічыні фігуруе імавернасная мера. Пры вывучэнні выпадковых велічынь у тэорыі імавернасцей найчасцей разглядаецца пытанне таго, з якімі канкрэтна імавернасцямі выпадковыя велічыні прымаюць тыя ці іншыя значэнні, у той час як для вымерных функцый у тэорыі меры такога пытання як правіла не ставіцца[2]Шаблон:Rp.

Для абазначэння выпадковай велічыні выкарыстоўваюць малыя грэчаскія літары (ξ, η і г.д.) або вялікія лацінскія (X, Y і г.д.)

Размеркаванне выпадковай велічыні

Шаблон:Main

Размеркаваннем выпадковай велічыні ξ:Ω называецца імавернасная мера Pξ:(), зададзеная на σ-алгебры ўсіх барэлеўскіх мностваў B з дапамогай роўнасці Pξ(B):=P(ξB)=P(ξ1(B)).

Функцыяй размеркавання выпадковай велічыні завецца функцыя Fξ:, якая вызначаецца праз роўнасць

Fξ(x):=P(ξ<x),x.

З гэтага азначэння вынікае, што імавернасць пападання значэння выпадковай велічыні ў прамежак [a,b) роўная F(b)F(a).

Кожная функцыя размеркавання адпавядае толькі аднаму размеркаванню і наадварот, кожнае размеркаванне адназначна задае функцыю размеркавання[2]Шаблон:Rp.

Класіфікацыя

Шаблон:Main Выпадковыя велічыні класіфікуюцца паводле іх размеркаванняў і падзяляюцца, як і размеркаванні, на дыскрэтныя, абсалютна непарыўныя, сінгулярныя і змешаныя[2]Шаблон:Rp.

Дыскрэтныя выпадковыя велічыні прымаюць канечную або злічоную колькасць значэнняў і іх размеркаванне можна апісаць з дапамогай функцыі імавернасці pξ(x)=P(ξ=x). Размеркаванне абсалютна непарыўных велічынь можна апісаць з дапамогай функцыі шчыльнасці, якая Шаблон:Нп5 роўная вытворнай ад функцыі размеркавання fξ(x)=F'ξ(x).

З дапамогай функцыі размеркавання можна апісаць размеркаванні ўсіх тыпаў незалежных велічынь.

Прыклады

Тады яе матэматычнае спадзяванне
M[X]=1ni=1nxi
роўнае сярэдняму арыфметычнаму ўсіх прымаемых значэнняў.
а матэматычнае спадзяванне роўнае
M[X]=abxbadx=a+b2.

Заўвага: матэматычнае спадзяванне вызначана не для ўсякай выпадковай велічыні.


Функцыі ад выпадковых велічынь

Калі ξ:Ω — выпадковая велічыня, а функцыя φ:ξ(Ω) Шаблон:Нп5 (то бок Шаблон:Нп5 кожнага барэлеўскага мноства барэлеўскі), то кампазіцыя η=φξ:Ω ёсць выпадковай велічынёй на той жа імавернаснай прасторы з размеркаваннем

Pη(B)=Pξ(φ1(B)),

дзе B — барэлеўскае мноства[2]Шаблон:Rp.

На практыцы гэтая ўласцівасць часта выконваецца, бо, напрыклад, усе непарыўныя функцыі — барэлеўскія[3].

Фукнцыю размеркавання η можна запісаць як[2]Шаблон:Rp

Fη(x)=φ1((,x))dFξ,

дзе Fξ — функцыя размеркавання ξ.

Калі ξ — абсалютна непарыўная выпадковая велічыня са шчыльнасцю fξ, а φ — строга манатонная і Шаблон:Нп5, то η=φ(ξ) будзе мець шчыльнасць[2]Шаблон:Rp

fη(x)=fξ(φ1(x))|[φ1](x)|=fξ(φ1(x))|φ(φ1(x))|.

Прыклад

Файл:Scaling exponential distribution.webm Няхай выпадковая велічыня ξ мае паказнікавае размеркаванне (ξExp(λ)) са шчыльнасцю

fξ(x)=λeλx для x0,

а функцыя φ(x)=2x. Тады φ1(x)=x/2, а η=φ(ξ)=2ξ — выпадковая велічыня са шчыльнасцю

fη(x)=fξ(x2)|(x2)|=λeλx212=λ2eλ2x,

то бок ηExp(λ/2).

Інтуітыўна формулу можна растлумачыць так, што памнажаючы велічыню на два, мы рассоўваем пункты на восі абсцыс адзін ад аднаго такім чынам, што дыстанцыя паміж пунктамі становіцца ў два разы большай, што робіць шчыльнасць у два разы меншай, бо плошча пад графікам шчыльнасці мусіць заставацца роўнай 1. У выпадку нелінейнай манатоннай функцыі φ, напрыклад φ=x3, інтуіцыя захоўваецца, але дыстанцыі паміж пунктамі будуць змяняцца па-рознаму ў розных пунктах восі абсцыс, адпаведна і значэнне вытворнай у формуле будзе залежаць ад x.

Абагульненні

Выпадковая велічыня, увогуле кажучы, можа прымаць значэнні ў любой вымернай прасторы. Тады яе часцей называюць выпадковым вектарам ці выпадковым элементам. Напрыклад,

  • Вымерная функцыя X:Ωn называецца Шаблон:Math-мерным выпадковым вектарам (адносна барэлеўскай σ-алгебры на n) або многавымернай выпадковай велічынёй.
  • Вымерная функцыя X:Ωn называецца Шаблон:Math-мерным камплексным выпадковым вектарам (таксама адносна адпаведнай барэлеўскай σ-алгебры).
  • Вымерная функцыя, якая адлюстроўвае імавернасную прастору ў прастору падмностваў некаторага (канечнага) мноства, называецца (канечным) выпадковым мноствам.

Гл. таксама

Шаблон:Зноскі

Літаратура

  • Звяровіч Э. І., Радына А. Я. Элементы тэорыі імавернасцей. — Мінск: Беларусь, 2013. 206 с.

Спасылкі

Шаблон:Бібліяінфармацыя

  1. Шаблон:Cite book
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Звяровіч Э. І., Радына А. Я. Элементы тэорыі імавернасцей. — Мінск: Беларусь, 2013. — ISBN 978-985-01-1043-5.
  3. Шаблон:Cite web